از عرش خدا باران سپیده میبارید؛ هلهله فرشتگان شادی آسمانیان را هویدا میکرد؛ ماه با لبخند، بذر نقره میپاشید و ستارگان در بزمِ شادیِ عرشیان، آسمان شهر را با حضورشان چراغانی میکردند. ملائک، شادباشهای خداوندی را در سریرهای نور به سرزمین مدینه میفرستادند. شهر غرق در شور، شکفتن گلی از گلستان اهلبیت پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم را انتظار میکشید و خانه امامموسیبنجعفر علیهالسلام خود را آماده ضیافت تولّدی بزرگ میدید. به ناگاه، فضا از عطر حضور پر شد؛ انتظار به پایان رسید؛ خندهها شکفت و نوزادی زیبا به ناز دیده باز گشود. پدر که لبخند را هدیه حضور کودک خود کرده بود، نام او را به یادِ مادر خویش فاطمه نهاد.
میلاد سراسر نور حضرت فاطمهمعصومه علیهاالسلام ، گلِ زیبای مهر محمدی، زینت شاخسار ولایت، نجمه آسمان امامت، کریمه اهلبیت، آسیهِ صداقتها، مریمپاکیها، خدیجه مهربانیها و فاطمه خوبیها، بانوی آب و آیینه و آفتابْ بر شیفتگان و رهروان راهش تهنیت باد.
در تنگنای گرمی هوا و در کمبود کیمیای آب، در گوشهای از کویر بزرگ ایران، قرن هاست که شهری قامت آراسته است. در دامن این شهر، گنبدی طلایی با گلدستههایی بلند چون نگینی زیبا بر انگشتری شهر خودنمایی میکند. در زیر این بارگاه نورانی، بانویی بزرگ آرمیده است که نامش «فاطمه» و مرقدش زیارتگاهی روح افزاست. مردمان که به پاکیاش ایمان دارند او را «معصومه» میخوانند و چون بارگاهش را سرچشمه کرامت و مهر میدانند «کریمه اهلبیت»اش گفتهاند. قرن هاست که آنان بوی بهشت برین را از مرقد پاک او میبویند و جلوه دوباره زهرای اطهر را در حریم حرم او میجویند. بارگاه حضرت معصومه علیهاالسلام زینت شهر قم، پناهگاه پاکان و صالحان و نقطه امید دین باوران است.
مطابق بسیاری از مدارک تاریخی، حضرت فاطمهمعصومه علیهاالسلام در روز اول ماه ذیقعده سال 173 ق در شهر مدینه دیده به جهان گشود. پدر آن حضرت امام هفتم شیعیان، حضرتموسیبنجعفر علیهالسلام ، است که او را «ابوالحسن اول» نیز نامیدهاند. برطبق شواهد تاریخی، مادر حضرت معصومه علیهاالسلام همان مادر حضرت رضا علیهالسلام و زنی پاک و باایمان بوده است. برای ایشان نامهایی چون خیزران، امالبنین و نجمه روایت شده است؛ اما پس از آنکه امام رضا علیهالسلام از ایشان متولد شد، او را «طاهره» نامیدند.
حضرت فاطمهمعصومه علیهاالسلام در شرافتِ دودمان و طهارت نسل، مقامی به بلندای آسمان دارد. او حیات خود را وامدارِ پدری است که سرچشمه فیض الهی و استمرار سلسله نور پیامبری است. او از زلال محبت مادری پاک و باایمان سیراب شده و در جوار شکوه عظمت روح برادری چون امامرضا علیهالسلام بالیده و دامن پرمهرش مأمن محبت به فرزند برادری بوده که لیاقت مدال پرافتخار وصایت خداوندی را داشته است. و این شکوهمندی و شرافت چه زیبا در زیارتنامهاش تجلّی یافته: «السلامُ عَلَیکِ یا بِنتَ رسولِ اللّه،...السلامُ علیکِ یا بنتَ ولیِّ اللّه، السلام علیکِ یا اُخْتَ ولیِّ اللّه، السلامُ علیکِ یا عمّةَ ولیِّ اللّه».
دوران کوتاه زندگانی حضرتمعصومه علیهاالسلام همواره در اندوهِ ستم عباسیان گذشت. هنوز بیش از ده بهار از زندگانی را پشت سر ننهاده بود که دست بیداد هارون الرشید دستان نوازشگر پدر را از سر او کوتاه کرد و دریایی از اندوه را بر قلب شریفش جاری ساخت؛ اگر چه قبل ازآن نیز زندانهای جور هارون، کمتر، مجالی برای دیدار پدر فراهم ساخته بود. بعد از پدر، حجت خدا و دادرس مردمان، برادر بزرگوارش حضرت علیبنموسیالرضا، تنها مایه آرامش او بود. آن حضرت با دیدار برادر غمها را از یاد میبرد و به کانون زندگیاش نور و صفا میبخشید. همین عشق ویژه به برادر بود که باعث شد نتواند فراق او را تحمل کند و به اشتیاق دیدار برادر مدینه را به قصد مرو ترک گوید.
در تعالیم آسمانی، به ویژه در قرآن، از زنان بزرگ و کاملی سخن رفته که خداوند مقام بلندشان را ستوده است. در فرهنگ شکوهمند اسلام نیز از زنانی سخن به میان آمده است که با تعالی روح و کسب کمالات معنوی، این ظرفیت را یافتند که بیش از دیگران فروغ جاویدان و نور الهی ولایت را دریافت کنند. حضرت زینب و حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام ، مصداق روشن این زنانند؛ زنانی که ستایش امامان معصوم را برانگیخته، گاه رتبهای بلند، همسان و همانند معصومان یافتهاند.
شاخسارِ خوش بویِ فاطمه معصومه علیهاالسلام در بیت رسالت و در خانه امامت رویید و در جوار سراسر نور امامان معصومی چون حضرت موسیبنجعفر و علیبنموسیالرضا بالید. از رهنمودهای آن رهبران الهی خوشهها برگرفت و در پرتو آن، جان خویش را از ناپاکیها دور نگاه داشت. اوج تقوا و طهارتِ روحِ آن بانو چنان بود که او را معصومه نامیدند. این نشان افتخار از سوی حضرت رضا علیهالسلام به ایشان عطا شد و بیانگر اوج قداست و طهارتِ نفسِ این بانوی آسمانی است.
ذخایر والای روایات اسلامی که اکنون در پیش روی همه دین باوران و حقیقت جویان است، حاصل رنج عالمان و محدثان بسیاری است که در حفظ و پاس داشتِ این گنجینه گران مایه خالصانه کوشیدهاند. در میان اصحاب حدیث به شماری از بانوان با فضیلت برمیخوریم که نام خود را در زمره محدثان ثبت کردهاند. از جمله عناوینی که بلندی مرتبه علم و آشنایی کریمه اهلبیت، حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام ، را با معارف بلند اسلامی نشان میدهد، محدثه بودن آن حضرت است. بزرگان علم حدیث، روایات بسیار از آن حضرت نقل کردهاند. روایاتی که از این بانوی بزرگ نقل شده به دلیل شخصیت والایش مورد توجه محدثان شیعه و سنی قرار گرفته است.
از راهی دور به قصد دیدار مولایشان آمده بودند. وقتی به مدینه رسیدند، خستگی در تن هایشان باقی ماند؛ چون شنیدند که سرورشان موسیبنجعفر علیهالسلام به سفر رفته است. پرسشهایی که داشتند بر کاغذی نوشته به فاطمه معصومه علیهاالسلام دختر گرامی آن مولا سپردند. فردا روز که به عزم بازگشت به وطن و خداحافظی، باردیگر به منزل امامشان آمدند، آن حضرت هنوز از مسافرت برنگشته بود، اما حضرت معصومه پاسخ سوالات را نوشت و به آنها داد. آنان شادمانْ مدینه را ترک کردند. در اثنای راه، حضرت موسیبنجعفر علیهالسلام را دیدند و همه ماجرا را برایشان باز گفتند. حضرت چون پاسخ پرسشها را دید، موجی از شادی در دلش هویدا شد و سه بار فرمود: «پدر به فدای چنین دختری باد».
از دیر باز آستان قدس حضرت معصومه علیهاالسلام منشأ هزاران کرامت و عنایت الهی بوده است. قرنهاست که قلبهای ناامید، دل به درگاه نورانیاش میبندند. دستهای تهی، از مهر جاریاش سرشار میشوند و انسانهای بیپناه در جوار لطفش پناه میگیرند؛ زیرا آن حضرت را عبد صالح خدا و واسطه فیض الهی میدانند. سفره بیکران کرم حضرت معصومه نیز همواره بر زائران حاجتمند گسترده است. بارگاه لطف و فیض سرشار آن حضرت باعث شده که ایشان را به وصف زیبای «کریمه اهلبیت» بخوانند.
در فرهنگ اسلامی بر استمداد از روح بلند اولیا و خاصان بارگاه الهی و بزرگداشت مقام رفیع آنان تاکید بسیار شده است. در روایات تنها در مواردی بسیار نادر برای امام زادهای زیارت نامهای خاص رسیده است. اما برای حضرت معصومه علیهاالسلام از برادر بزرگوارشان امام رضا علیهالسلام زیارت نامهای وارد شده است. از این رو مردمان حضرت معصومه را چون دیگر امامان زیارت میکنند و با او به گفت و گو میایستند و از روح بزرگش یاری میطلبند و این خود والاییِ مقام و منزلت این بانو را میرساند.
در روایاتْ نسبت به زیارت مرقد بانوی برگزیده، حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام ، سفارش فراوان شده است و این خود نشان از فضیلتهای بیشمار و مقام والای آن بانو دارد. سه امام معصوم زیارت آن حضرت را ترغیب و تشویق کرده و اجرای بزرگ برای آن بیان کردهاند. جاکه چنین پاداش عظیمی بعد از امام رضا علیهالسلام ، درباره هیچ کدام از فرزندان حضرت موسیبنجعفر نیامده است.
در زیارت نامهای که امام رضا علیهالسلام در شأن حضرت معصومه علیهاالسلام آوردهاند، آن بانو با عناوینی چون دختر رسول خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم ، دختر فاطمه و خدیجه علیهاالسلام ، دختر امیرالمؤمنان علی علیهالسلام ، دختر حسن و حسین علیهاالسلام دختر ولی خدا، خواهر ولی خدا و عمه ولی خدا خوانده شدهاند. این تعبیرات بلند، تنها بیانگر شرافت دودمان آن حضرت نیست، بلکه نشان دهنده آن است که حضرت معصومه علیهاالسلام از نظر معنوی و مقامات عالیِ ملکوتی ،به راستی فرزند روح و جسم پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم و امامان معصوم است، و به حقیقت، دختر جسمانی و روحانی پیامبر و امام معصوم فضیلتی بسیار ارزشمند به شمار میرود.
شخصیت عظیم و روح الهی حضرت معصومه علیهاالسلام در زبان مورخان و عالمان دین چنین توصیف شده است. محدث گران قدر حاج شیخ عباس قمی به هنگام بحث از دختران حضرت موسیبنجعفر مینویسد: «بر حَسب آنچه به ما رسیده، افضل آنها سیده جلیله معظّمه، فاطمه بنت امامموسی علیهالسلام ، معروف به حضرت معصومه، است». پژوهشگر معاصر، علامه بزرگوار حاج شیخ محمدتقیتستری، صاحب قاموس الرجال نیز مینویسد: «در میان فرزندان امام کاظم علیهالسلام با آن هم کثرتشان بعد از امام رضا علیهالسلام کسی هم سنگ حضرت معصومه علیهاالسلام نمیباشد».
خاک پاک دارالایمان قم، مدفن بیش از چهار صد تن از امام زادگان شایسته تعظیم و تجلیل است. در میان این چهار صد اختر تابناکی که در آسمان معنویت قم نور افشانی میکنند تربت پاک شفیعه روز حشر و کریمه اهلبیت چون ماه تابانی همه آنها را تحت الشعاع انوار درخشان خود قرار داده و دیار مقدس قم را شکوهی بیپایان و عظمتی کم نظیر بخشیده است؛ به گونهای که همه روزه هزاران عاشق دل سوخته، از هر شهر و دیار و کوی و برزن، بر آن ضریح نقره فام چونان نشانی از کوی دوست بوسه میزنند و شمیم بهشتیِ قبر پنهان زهرای مرضیه علیهاالسلام را از آن استشمام میکنند.
حضرت معصومه علیهاالسلام از عالیترین نمونههای بندگی خدا در خاندان ولایت و امامت است. عبادت و شب زنده داری آن حضرت در اقامت هفده روزهشان در قم، گوشهای از یک عمر خضوع و خشوعِ آن زاده عبد صالح خدا در برابر ذات پاک الهی است. حجرهای که آن حضرت در مدت اقامت خود در قم در آن جا مشغول عبادت بود، هم اکنون به«بیت النور» معروف و تا دامنه قیامت هدایتگر و الهام بخش بندگان عاشق عبادت و ولایت است و چه خوش سرودهاند اهل ذوق:
این جایگاه که چون ماه و اختر است | خود سجده گاه دختر موسیبنجعفر است. |
عالمان دینی پیوسته در حل مشکلات خویش از روح بلند ائمه و اولیای خدا استمداد میجستهاند. عالم بزرگوار مرحوم محدث قمی در حالات بزرگْ فیلسوف اسلامی، مرحوم ملاصدرای شیرازی آورده است: «مرحوم ملاصدرای شیرازی به خاطر بعضی مشکلات از شیراز به قم مهاجرت فرمود و در قریه کَهَکْ اقامت نمود. آن حکیم فرزانه هرگاه مطالب علمی بر او مشکل میشد، به زیارت حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام میآمد و با توسل به آن بزرگوار مشکلات علمی برایشان حل میشد و از [سوی[ آن منبع فیض الهی مورد عنایت قرار میگرفت».
در سال 201 ق، یک سال پس از سفر تبعید گونه حضرت رضا علیهالسلام به شهر مرو، حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام که فراق برادر را بر نمیتافت همراه عدهای از برادران خود برای دیدار امام و تجدید عهد با ایشان بدین دیار روی آورد. کاروان حضرت در بین راه گرفتار عدهای از دشمنان اهلبیت و ماموران حکومتی میشود و در جنگی نابرابر عدهای از همراهان حضرت به شهادت میرسند. حضرت معصومه علیهاالسلام در حالی که از اندوه بسیار، ناتوان شده بود از همراهان خویش میخواهد که ایشان را به قم ببرند. بزرگان قم در استقبالی کم نظیر حضور آن حضرت را گرامی داشتند. آن بزرگوار هفده روز در شهر قم به سر برد و در این مدت مشغول عبادت و راز و نیاز با پروردگار متعال بود و واپسین روزهای عمر پربرکت خویش را با خضوع و خشوع در برابر ذات پاک الهی به پایان رساند.
از شهر قم، در قاموس سراسر نور اهلبیت به عظمت و بزرگی یاد شده. این دیار مقدس در طول تاریخ اسلام همواره از بزرگترین مراکز نشر معارف حیات بخش اسلام بوده است و تربیت یافتگان مکتب فقه و حدیثش احیاگر فرهنگ غنی اهلبیت بودهاند. اما این شکوه و عظمت آنگاه فزونی یافت که خاک پاک این سرزمین، مدفن بزرگ یادگار آل رسول و عصاره فضایل آل بتول حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام گردید. هجرت زینب گونه و غروب جان سوز آن بانو در این سرزمین، حرم اهلبیت بودن آن را تفسیر کرد و سرچشمهای پربرکت از گنجینههای نور شد.