تاریخ چشم به راه فاطمه ای دیگر است .....انتظار به سر می آید و شمیم دلنوازی، خانه خورشید را فرا میگیرد ......خنکای حضور دوباره فاطمه س) در فضای مدینه جاری می شود و کوثر فاطمی، جوشیدن میگیرد ......... به کوچه باغهای حرم تو پناه می آورم و در سایه سار ملکوتی آن نفسی تازه می نمایم ....... کنار نهر استجابت می نشینم و قطره ای می شوم در آبی زلال اشک های زائرانت ........ ضریح نورانی ات را در آغوش میگیرم و از بین شبکه های آن، مزار مطهر تو را تماشا می کنم ........باورم نمی شود .........آیا به این سادگی به زیارت تو آمده ام

تو که زیارتت، همسان زیارت یاس گمشده مدینه است

«  شهادت امام جعفر صادق علیه السلام تسلیت باد  »

زبان رساى اسلام بود و مبین شریعت مصطفى(صلّی الله علیه و آله)
با سخنانى حکیمانه، منطقى استوار، علمى سرشار، برگزیده روزگار به شمار می‌آمد و ... بنده شایسته پروردگار.
در سال‌هاى سیاهى که ابرهاى سلطه امویان، آسمان جهان اسلام را تاریک کرده بود و در سال‌هایى تیره‌تر، که حکومت عباسیان، مسلمانان را به تیرگى نشانده بود. او خورشید مدینه‌ی دین و دانش بود.
در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود، چند صباحى که خورشید وجودش از افق مکتب و مذهب تابید، اسلام و قرآن را جان بخشید.
او آبیارى نهال حق کرد تا این بذر ایمان پا گرفت و در افق اندیشه‌ها تابان شد.
دین، به نام او زنده گشت. درخت علم، در بوستان کلامش رویید و به برگ و بار نشست. گلشن فضل، از چشمه دانش او سیراب شد. کتاب فقه، با (الفباى صادقى) نگاشته گشت.
وقتى چشمه فضل و فقه و علم و کمال او مى‌جوشید، حسودان و عنودان، زبان به طعن مى‌گشودند و تیغ دشمنى بر مى‌کشیدند و پاى خصومت پیش مى‌گذاشتند. ولى... کدام دانشور را مى‌توان شناخت و نام برد که از گنج دانش حضرت صادق علیه السلام بهره نبرده باشد؟
و کدام معلم را مى‌توان یافت که به اندازه او، تربیت یافته در مکتب عترت داشته باشد؟
حوزه‌هاى علمیه، نقش شاگردى او را به سردرهاى خویش نوشته‌اند.
فقیهان دین مدار، خوشه چین حدیث و حکمت صادقى‌اند.
آن چهار هزار گوش حکمت نیوش، که از زبان این حجت خدا حدیث مى‌شنیدند و آن چهار هزار زبان و قلم که به گفتن و نوشتن و ثبت و نشر حقایق دین از زبان او مى‌پرداختند، هر کدام منشورى بودند که آن نورهاى تابان را در رواق اندیشه‌هاى بشرى مى‌تاباندند و آن معارف ناب و والا را از عرش بلند (علم لدنى) حضرتش، بر فرش کتاب‌ها و دفترها فرود می‌آوردند.
خوشا به حال آن چهار هزار حکمت آموز محضرش!
آنان، همچون نسیمى خوشبوى، از کوى معارف او گذشته، در پهنه قلمرو اسلام، جوهره دین را پخش مى‌کردند و "قال الصادق" گویان، کام تشنگان معرفت را عطر آگین مى‌ساختند.
عصرى بود که بدعت گذاران و دین ستیزان، در قالب‌هاى مختلف به تحریف چهره آیین محمدى(صلّی الله علیه و آله) مى‌پرداختند.
امام صادق (صلّی الله علیه و آله) بود که خورشیدگون مى‌تابید و آن اوهام و خرافات و تحریفات را مى‌زدود.
درود بر سلسله نورانى راویان احادیث، آنان که حلقه‌اى از (تعبد) و (اطاعت) بر گردن داشتند و بر گرد (آل الله)، پروانه‌وار مى‌چرخیدند و خوشه چین محضر آن انوار تابناک مى‌شدند، تا جهان در ظلمت نماند و بشریت از این کوثر ناب و زلال، محروم نباشد.
ابان بن تغلب‌ها، هشام‌ها، مومن طاق‌ها، جمیل بن دراج‌ها، ابوبصیرها، زراره‌ها، سماعه‌ها، عمار ساباطى‌ها، جابربن حیان‌ها، مفضل‌ها، صفوان‌ها و ... صدها ستاره فروزان، هر یک در فروغ گسترى مکتب امام صادق علیه السلام، نقشى عظیم داشتند و حاملان و وارثان و راویان و ناشران آن علوم بودند.
سیراب شدگانى بودند از این زمزم جوشان!
باده نوشانى بودند از این ساغر کوثرگون!
آنان، کام دل را با حلاوت (مکتب عترت) آشنا ساخته بودند و از پیشوایان دین، به ویژه از صادق آل محمد، نه تنها علم، که عمل هم می‌آموختند و نه تنها دانش، که عصاره دین را از زبان او مى‌گرفتند. امروز، بام و در کشور ما، "صادقیه" است.
اینک، در کشور امام صادق (علیه السلام)، فرهنگ اهل‌بیت علیهم السلام، سارى و جارى است.
امروز، هر جا که شیعه‌اى است، جعفرى است. و هر جا که حوزه‌اى است، صادقى است! ...

جواد محدثی