قطعات ادبی - مهدی یاوران

»» محبوب قلب ها

مهدى‏جان، بیا و تقویم خودت را به ما هدیه کن، تقویمى که تاریخ موعود آمدنت را در خود نگاشته است. بیا و ما را از میان ثانیه‏ها نجات بده و به درون جاده‏هاى تنبیه و بیدارى بینداز. ما را به چشمه عمیق هوشیارى بینداز تا شاید جرعه‏اى آب حقیقت بنوشیم. مولا بیا و چشم‏هایمان را روشن کن و به نماز معطر عشق مشتاق‏تر ساز. بیا و ما را که روى قالیچه تردید به خواب رفته‏ایم پیش از رفتن تا ابدیت تاریک بیدار کن و دست شفاعت بر قلب پاره پاره ما بکش تا شاید آسمان را به خاطر آورد.
مهدى موعود! بیا که غل و زنجیرهاى شک به گردن‏مان آویخته شده است و ما هر روز از دیروز بیشتر احساس خفگى مى‏کنیم! بیا و ما را برهان.
اى محبوب قلب‏هاى تازیانه‏خورده! اى رادمرد تاریخ، که در بشریت و انسانیت الگویى بى‏همتا براى ناموران عدالت بوده‏اى و هستى! دورى از تو براى ما شیعیان تجسمى از دردهاست.
اى آبرومند نزد خدا! خورشید مهربانى، امید ناامیدان، یارى‏دهنده مظلومان، دلسوز مستضعفان و منتظر منتظران، با همه قلب‏مان، با ذره ذره وجودمان، دوستت داریم!

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » موسی الرضا حیدری ( شنبه 87/8/4 :: ساعت 5:33 عصر )

»» تو خود رضایی(ع)

حضرت فاطمه معصومه مستغرق در عبادت، و از آلایش به معاصى و زشتی‌ها پیراسته و عصمت مادرش زهرا علیهاالسلام در او تجلى نموده است.
بر اساس پاره‏اى از روایات، لقب معصومه از سوى امام رضا علیه السلام به ‏این بانوى عظیم الشان اعطا گردید. علامه مجلسى در این باره ‏گوید: امام رضا علیه‌السلام در جایى فرمود:«من زار المعصومه بقم کمن ‏زارنى‏»؛ هر کس معصومه را در قم زیارت کند، مانند کسى است که مرا زیارت کرده است.
بر اساس رویاى صادقه نسب‏ شناس گرانقدر مرحوم آیة الله ‏سیدمحمود مرعشى نجفى(م 1338 ه .) این لقب از طرف امام ‏صادق علیه‌السلام بر حضرت معصومه اطلاق شده است. در این رویا امام ‏صادق علیه‌السلام به آیة الله نجفى که با دعا و راز و نیاز تلاش پى‏گیرى‏ را براى یافتن قبر مطهر حضرت زهرا علیهاالسلام آغاز کرده بود، خطاب ‏فرمود: «علیک بکریمه اهل‏بیت‏»؛ بر تو باد به کریمه اهل‏بیت

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » موسی الرضا حیدری ( شنبه 87/8/4 :: ساعت 5:27 عصر )

»» وجود مبارک حضرت معصومه(س) قم را مهد برکت کرده است
حرمت زمان به آن متزمّن است و حرمت مکان به آن متمکَن! کریمة اهل بیت، فاطمة معصومه (سلام الله علیها) که وارد قم شدند،‌ اینجا را مهد برکت کرده اند.
اصل بحث این است که زمان و مکان ذاتاً اینچنین نیست که حرمتی داشته باشند. حرمت زمان به آن متزمّن است؛ حرمت مکان به آن متمکَن! این نکته را خوب عنایت کنید تا به آن طرح آزاد اندیشی که مقام معظّم رهبری فرموده اند برسیم که کدام حوزه و کدام دانشگاه در این طرح موفّق است. کدام طلبه ، کدام دانشجو توفیق فکر آزاد دارد؟ آیا اندیشة آزاد در هر فضائی ظهور می کند؟ هر اندیشمندی توان آن را دارد که آزادانه بیندیشد یا نه؟!
زمان ذاتاً مزیّتی از خود ندارد، مگر اینکه آن متزمّن، آن شیء زمان مند به این زمان حرمت بدهد! مکان هم به شرح ایضاً . وقتی قرآن در شب قدر نازل می شود، این زمان که ظرف آن متزمّن است حرمت پیدا می کند، می شود : لِیلَهُ القَدرِ خِیرٌ مِنْ ألفِ شَهرْ (1).
وقتی وجود مبارک رسول گرامی (علیه و علی آله آلاف التحیّه والثناء) در مکّه ظهور می کند، این متمکّن به آن مکان شرف می بخشد و خدای سبحان به این مکّه سوگند یاد می کند، به پاس احترام این متمکّن . فرمود : لا اُقسِمُ بِهذَا البَلَدِ وَ أنتَ حِلٌّ بِهذَا البَلَدْ (2). من اگر به این بلد سوگند یاد می کنم ، بنابر اینکه ( لا ) زائده باشد ، یا نیازی به سوگند به این شهر نیست ، بنابر اینکه زائده نباشد ، در هر دو بخش اش به پاس احترام توست! لا اُقسِمُ بِهذَا البَلَدِ وَ أنتَ حِل‏ٌّ بِهذَا البَلَدْ. اگر من به مکّه سوگند یاد می کنم، برای آن است که تو در این شهری! تو در اینجا به سر می بری! پس مکّه نه برای کعبه، بلکه برای نبی حرمت ای دارد. و اگر نبی و ولیّ زمان از کسی برنجد، خدای سبحان از آن کعبه پاسداری نمی کند. پس یک مکان به احترام آن متمکّن می شود مورد تکریم؛ یک زمان به احترام آن متزمّن می شود مورد تجلیل.
این بانو ، یعنی کریمة اهل بیت، فاطمة معصومه (سلام الله علیها) که وارد قم شدند،‌ اینجا را مهد برکت کرده اند. شما در قم نیستید تا از نزدیک تجربه کنید ! برای ما کاملاً محسوس است ؛ بدون هیچ تردید ما کتاب عمیق علمی را که در قم مطالعه می کنیم، به زحمت نمی افتیم. روشن می شود برای ما! همین کتاب را وقتی تابستان از اینجا خارج می شویم، شهر دیگر و دیار دیگر می رویم، به کُندی همان مطلب را می فهمیم. اینجا یک فضای بازی است! یک فضای روشن ای است؛ بدون هیچ تردید! یک وقت است انسان فاصله گرفته است از یک کتابی، از یک علمی، بسیار خوب؛ امّا وقتی فاصله ای نگرفته است، اهل این رشته است، با این کتاب و این فن مأنوس است، وقتی از اینجا بیرون رفت، باید به همین سبک بفهمد. ولی اینطور نیست!
در همین شیخان زکریا بنِ آدم مدفون است با آن بزرگوار اشعری. البتّه فقهای بزرگ، حکمای بزرگ، بعضی از اساتید ما هم در همین « مرحوم فاضل تونی (رضوان الله علیه) » اینجا مقبره دارد. فقهای بزرگ از قُدماء و مُتقدّمین و متأخّرین در همین جا به خاک سپرده اند، ولی آنچه که شاخص است یکی از آنها « زکریا بنِ آدم » است.
این زکریا بن آدم که در این شیخان مقبره ای دارد ، این شاگرد وجود مبارک امام رضا (سلام الله علیه) بود. به امام هشتم، یعنی به استادش عرض کرد : یابن رسول الله ! اساتید من رحلت کردند ، هم دوره های من هم رحلت کردند ، جوانها روی کار آمدند. زندگی ام در قم مثل سابق خیلی لذّت بخش نیست! اُنس ما با این نسل بعدی کم است. اجازه بدهید من از قم بیرون بروم! جای دیگر زندگی کنم. فرمود: نه! تو در قم باش، خدای سبحان به برکت تو عذاب را از آن منطقه بر می دارد . همان طوری که به برکت قبر باب الحوائج إلی الله ، موسی بن جعفر (سلام الله علیه) عذاب را از آن منطقة خاص خود بر می دارد؛ این می شود: اَلعُلماءُ وَرَثَهُ الأنبیاء (3)!
همة اینها از برکات این بی بی هستند که این متمکّن، این مکان را شرف بخشید! …
بخشی از سخنان آیت الله جوادی آملی در جلسة درس اخلاق در دیدار با جمعی از طلا ، دانشجویان و بانوان قمی به مناسبت سالروز رحلت کریمة اهل بیت حضرت فاطمة معصومه (س) در قم ـ 29 اردیبهشت 1384
پی نوشت ها:
(1) سورة قدر / آیة 3
(2) سورة بلد / آیات 1 و 2
(3) کافی / جلد 1 / صفحة 32 / بابُ صِغه العِلم و فَضله و فَضلِ العُلَماء و …

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » موسی الرضا حیدری ( شنبه 87/8/4 :: ساعت 5:25 عصر )

»» بارگاه تو
ازچه بگویم از تو یا از بارگاه تو
از تو که نمی توان گفت چون بر چارچوب سخن نمی‏گنجی
پس از بارگاهت می‏گویم گه انگار نه اینکه مدفن تو باشد بلکه معشقه عاشقان توست
وقتی که به بارگاهت قدم می‏گذارم. آرامشی خاص تمام وجودم را قبضه می‏کند. انگار به حرم امن الهی رسیده‏ام. آرامشی که دوستش دارم.
گوشه گوشه بارگاهت در این زمین پهناور شده مامن دردمندان و عاشقانت، آخر همه تو را درمانگر خود می‏دانند و تو چه خوب درمانگری هستی.
به سوی تو می‏آیم مانند همیشه.
اما این بار برای تو و به خاطر تو.
برای تو که معصومه‏ای برای تو که بنت موسی ابن جعفر هستی و برای تو که خواهر امام رضایی(علیهم السلام).

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » موسی الرضا حیدری ( شنبه 87/8/4 :: ساعت 5:5 عصر )

»» انتظار سبز
مولایم! هر وقت شروع مى‏کنم از تو نوشتن، قلم به رقص مى‏آید، کاغذ مست و حیران مى‏شود، حباب‏هاى چشمم شفاف و جارى مى‏شوند، نمى‏دانم چه سرّى در نام مقدست وجود دارد که هر وقت نامت را صدا مى‏کنم دلم آرام مى‏گیرد.
هر وقت نامت را بر روى کاغذ حک مى‏کنم و از تو مى‏نویسم وجودم و قلمم و کاغذم همه و همه به وجد مى‏آییم، اما بعد از چند لحظه‏اى مى‏بینم قلم مى‏لرزد و مى‏ایستد و اشک مى‏ریزد که باز هم انتظار، و بوى گریه در وجود همه ما مى‏پیچد و باز همان سکوت همیشگى.
مولایم! رخ نما که دلتنگ روى دلارا و روشنى افزایت هستیم تا که بیایى و همه جا را روشن کنى.
اى باران رحمت الهى! پرده از چهره بردار و بیا که زمین خشکیده نیازمند باران لطف الهى توست.
اى اقیانوس سخاوت! پا در رکاب کن و سفره‏هاى فقر آرامش را، پر از مهر و صلح و دوستى کن و آنها را در دریاى عشق خود شناور کن.
اى مه‏روى فاطمه! اى نگین انگشترى زهراى اطهر! قدمى به سوى ما بنه و جهان را به زیر قدوم مقدس خود آرامش ببخش و آن را در آغوش خود مأوا ده.
مهدیا! هنوز به انتظارت هستیم تا که آن روز فرا رسد و جمال بى‏مثالت را ببینم.
منجیا! اى پسر اختران درخشنده! اى بهار مهربان! اى کاش مى‏توانستیم از تو خبر گیریم که کى مى‏آیى؟ اى کاش زمان آمدنت ما هم سعادت حضور داشته باشیم. خوشا به حال کسانى که تو را همراهى مى‏کنند. خوشا به حال خانه‏هایى که به نور قدوم تو روشن مى‏شوند و جان مى‏گیرند و از خوشحالى سر به آسمان خدا مى‏سایند.
خوشا به حال خیابان‏هایى که عطر عدالت تو را حس مى‏کنند و لبریز از وجود مقدس تو مى‏شوند، به همه آنها غبطه مى‏خوریم که سعادت دیدن روى دلاراى تو را خواهند داشت و چشم‏هایشان بى‏واسطه به تماشاى تو خواهد ایستاد.
به راستى که مهدیا از تو سرودن و وصف کردن کار بسیار سختى است که تو در وصف نیایى، چرا که والاتر از همه وصف‏ها هستى

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » موسی الرضا حیدری ( چهارشنبه 87/8/1 :: ساعت 8:45 عصر )

< 1 2 3 >